Wereldwonderen en euforische momenten in een onontdekt land - deel 1 van de Filippijnen

“‘Cause I’m your laaaaaaaadyyy, and you are my ma-aaa-aaan..!”
De bus deint gedwee mee op de melodie en hier en daar wordt er een hoge noot meegeproduceerd door de jongen naast ons. Het is niet Céline die zingt, maar de stem van een bij ons tot noch toe onbekende Celine rip-off die door de goedkope speakers van de RoRo-bus schalt. Na The Power of Love worden we getrakteerd op Michael Bolton’s Butterfly Kisses voordat we overgaan op de all times favourite Country Roads, waarbij de hele bus in extatische sferen verkeert. Ze houden hier van dramatische, romantische en ellenlange muzikale vertolkingen van het leven, veelal op kunstige wijze verkracht door een coverzanger(es). De gouwe ouwes worden dan ook overal gedraaid. In restaurants, in de bus, op straat en in de winkels, je ontkomt er gewoon niet aan. Het geheel vormt voor Sanne een aaneenschakeling van euforische momenten, waarbij ze genoegzaam neuriënd uit het raam over het Filippijnse landschap tuurt, terwijl Marc steeds meer draagvlak bijeenraapt voor zijn theorie dat deze zelfde muziek tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gebruikt om informatie los te krijgen van Duitse krijgsgevangenen.

We reizen heel wat af in de Filippijnen! We merken dat dit land nog niet heel erg gewend is aan het toerisme en daar dus ook nog niet ontzettend op is ingespeeld. Hoewel ze overal waar we komen bezig zijn met het verbeteren van het wegennetwerk is het reizen hier niet gemakkelijk. We zitten regelmatig dagen- en/of nachtenlang in een overvolle bus die ons van bestemming A naar bestemming B brengt, langs weelderige weggetjes door berglandschap met hier en daar een van bamboe gemaakt huisje waar hele Filippijnse gezinnen in wonen. 
Het primitieve reizen en de voor ons primitieve levensstijl maakt het al met al wel een hele unieke ervaring en brengt ons even terug naar de realiteit, waarin niet iedereen gezegend is met een wiegje in Haarlem. En het landschap. Het landschap is fantastisch! Van bizar grote rijstvelden in de bergen tot witte stranden omlijnd met palmbomen aan de kust; we kijken onze ogen uit!

Op 6 april komen we aan in Angeles City na een paar ritjes in de Lion Air achtbaan. Gelukkig landen wij wel gewoon op de landingsbaan en na een korte taxirit kunnen we na ruim 24 uur weer even lekker bijtanken in ons hotelletje. Naast de gigantische seksindustrie is er in Angeles weinig te beleven. Toch blijven we drie nachten, omdat we het echt nog even niet op kunnen brengen om weer verder te reizen. We doen ons dus tegoed aan een fijn dagje megamall en wat gezellige restaurantjes. De Filippino’s zijn echte zoetekauwen en houden van eten. De keuken is een aparte mix tussen Aziatisch, Spaans (vanwege de kolonietijd) en Amerikaans (ze houden van alles wat Amerikaans is). Het gevolg is een flinke schep rijst, een groot stuk vlees of vis en een enkel komkommer- of tomatenschijfje. Groente is schaars vertegenwoordigd hier, maar het fruit is heerlijk, goedkoop en overal in overvloed verkrijgbaar. Daarnaast gaat overal suiker in en alles heeft een zoete smaak. Tijdens het reizen vullen we onze hongerige maagjes dan ook graag met kaneelsuikerrolletjes, bananenbroodjes en verse mango. Jum!

We weigeren ons te wagen aan de Filippijnse delicatesse, die door menig Filippino likkebaardend naar binnen wordt geslurpt. Na het stappen, als tussendoortje in de bus of gewoon voor zo uit ’t knuistje; Balut is een hardgekookt bevrucht en voor een deel uitgebroed ei met daarin een embryo van een kuiken (soms zelfs al met beginnende veertjes!). Ze worden overal verkocht en gretig afgenomen door de lokale bevolking. Wij durven steeds niet te kijken als iemand tegenover ons z’n eitje zit te pellen en een hap neemt…

Vanuit Angeles City wagen we ons aan een 6 uur durende busreis naar Baguio. De bus brengt ons langs uigestrekte landschappen naar de bergen, waar vanuit het niets een grote stad opdoemt. Hier slapen we in de Red Lion Pub/Inn, waar we een fantastische avond beleven aan ‘The table of Wisdom’, die bezet wordt door oudere Amerikaanse mannen, op eigen barkrukken voorzien van naamplaatjes, in de leeftijdscategorie 60 tot 80 jaar, die enorm veel drinken en aan één stuk door slap ouwehoeren. Hoewel we het ’s avonds zo naar ons zin hebben dat we besluiten een nacht extra te blijven, checken we ’s morgens met bonkende slapen en een gezond portie cognitieve dissonantie toch uit en nemen we plaats in de volgende bus die ons in 7 uur naar Bontoc brengt.

In Bontoc wordt de liefde voor Amerikaanse dramatiek nog eens bevestigd als we inchecken in het kleine RidgeBrooke Hotel (voor de The Bold lovers onder ons…). Vanuit hier maken we een tripje naar Sagada, waar we de aparte uitvaarttechnieken van de Ifugao bevolking bewonderen. Zij begroeven hun doden niet, maar hingen de kisten aan een stijle wand of stapelden ze in kieren in rotsen. Een apart gezicht!

We vervolgen onze trip naar Banaue, waar we het door UNESCO benoemde ‘achtste wereldwonder’ vinden in de vorm van gigantische rijstvelden. Het is een ongelofelijk beeld van prachtige groene rijstvelden, waar je ook maar kijkt. Feit dat dit landschap jaren en jaren geleden door de lokale bevolking is aangelegd maakt het extra bijzonder. Na Banaue willen we meer en de Lonely Planet tipt ons naar Batad te gaan. We betrappen de Lonely Planet als doorgewinterde forenzen regelmatig op schoonheidsfoutjes, maar wat dit betreft overladen we het boek met hulde. Omdat Batad vooralsnog alleen per voet te bereiken is duurt het wel even voor je er bent, maar na een bergwandeling van vier uur worden we beloond met het prachtigste uitzicht ooit. Je hebt rijstvelden en je hebt Batad, zeker een aanrader voor iedereen die de Filippijnen op de wishlist heeft staan!

Na ruim een week in bergen zijn we toe aan zon, zee en strand. We nemen een nachtbus van Banaue naar Manila, waar we om 4 uur ’s nachts aankomen. We vliegen die middag om half 2 pas naar Palawan, dus installeren we ons als heuse zwervers in de foetushouding op een vliegveldbankje tot we kunnen inchecken en naar Puerto Princesa kunnen vliegen.
De afgelopen dagen hebben we heerlijk doorgebracht in het noorden van dit eiland. Palmbomen, witte stranden en blauwe zee, wat een feest.
Hier doen we lekkere dagjes strand en een mooie dagtour door de Bacuit Archipelago, die ons langs talloze prachtige eilandjes, strandjes, grotten en rotsformaties brengt. Heel erg Robinson Crusoë!

Morgenochtend vroeg pakken we de bus terug naar Puerto Princesa en vliegen we naar Cebu voor de tweede helft van ons Filippijnse avontuur. We zijn wederom benieuwd!

We moeten nu gaan. Onze mango-ananas-watermeloen shake staat klaar en daarna willen we toch echt nog even snorkelen met de schildpadden voor de deur. Wat een ellende...

Heel veel liefs vanuit El Nido,
jullie wereldwijze reisbloggersduo
Marc & Sanne