Welcome to Vietnam!

‘Okay go! Just Go!’

Het zijn de laatste oververhitte woorden van het boze visa-mannetje op Ho Chi Minh Airport. Het is niet onze schuld dat hij zei dat ons visum 150.000 dong was in plaats van 1.050.000 dong en we nu dus te weinig geld op de balie leggen. Wel hadden we ons misschien iets beter kunnen voorbereiden en net als iedereen op het vliegveld de vooraf gepinde en afgepaste US Dollars direct kunnen overhandigen, zoals dat in vrijwel iedere reisgids als nummer 1 tip vermeld staat.
We hadden ook, toen we bij gebrek aan cash gingen pinnen, zelf even de boel om kunnen rekenen zodat we het verschil in euro’s hadden geweten tussen honderdduizend en één miljoen.
We deden geen van dit allen en nu staan we hier met de vraagtekens in ons ogen het boze visa-mannetje aan te gapen terwijl we de Vietnamese biljetten op de balie uitspreiden. We hebben 50.000 dong tekort. Denken we. We weten het nog steeds niet zeker en het Vietnamees-Engels is bovendien niet direct ontzettend verstaanbaar. Wat we wel begrijpen is zijn laatste schreeuwerige ‘Go!’ en het in ons paspoort geplakte visum. Het zegt ons: Welkom in Vietnam! En nog wel met korting ook!

Het is midden in de nacht als we het inmiddels lege vliegveld in Ho Chi Minh verlaten en ons in ons piepkleine kamertje van Hotel Mi Linh af laten zetten door de vriendelijke taxichauffeur die ons voor de verandering niet probeert te naaien. So far, so good.
De volgende dag beginnen we ons Vietnamese avontuur met een dagje Ho Chi Minh city. Een grote, overweldigende, maar gezellige stad. Overal wordt getoeterd in de strijd om voorrang terwijl het verkeer langs elkaar heen krioelt. Scooters bepakt met enorme stapels dozen, taxi’s van verschillende maatschappijen - de één betrouwbaarder dan de ander - cyclo’s in dienst van toeristen, bussen, auto’s en voor het eerst in maanden zien we ook weer mensen op gewone fietsen.

We doen een dagje sightsee-en in Ho Chi Minh en zien de Notre Dame, het paleis, de markt en we regelen een dagtripje naar de Cu Chi tunnels en de Cao Dai tempel voor de volgende dag.

We vertrekken op tijd richting de tunnels, die helaas een beetje tegenvallen. We hadden er rekening mee gehouden dat het een toeristische bestemming zou zijn, maar het grote aantal bussen voor de ingang maakt ons duidelijk dat het een ouderwets ochtendje elleboogwerk gaat worden.
Als onze gids van deze historische, serieuze plek ook nog één grote grap maakt is de lol er voor ons wel af en zijn we blij dat we het gezien hebben, maar ook dat we weer in het busje zitten naar de volgende bestemming. Niet wat we ervan verwacht hadden.
De Cao Dai tempel is een ander verhaal. Omdat er net een dienst bezig is, kunnen we die van een afstandje mee maken en gefascineerd kijken we naar zo’n honderd monniken die geknield en voorovergebogen op de grond bidden tot hun geloof. Een mooi gezicht en een mooie ervaring.

In de afgelopen maanden als backpackers deluxe duo zijn we meestal best slim. We laten ons niet graag naaien en checken zoveel mogelijk online. Helaas doen we ook een paar niet zo heel slimme dingen. Een voorbeeld daarvan is als we hongerig in de busterminal zitten te wachten op onze bus naar Can Tho als ons oog op een kraampje met bakjes nasi valt. Tot zover niets aan de hand. Het niet zo slimme gedeelte is dat we op het idee komen er twee te kopen.
Dat het niet slim is hebben we in den beginne natuurlijk nog helemaal niet door. Het ei is weliswaar een tikkie groen gekleurd van binnen, maar we maken ons tot dusver niet teveel zorgen. Misschien, heel misschien, hadden we dat wel moeten doen.
De nacht die erop volgt verloopt zeer ongemakkelijk en met heel veel gehaaste sprintjes naar de badkamer. We eten twee dagen niet veel meer dan droge crackers en vers fruit en zijn aan ons bed gekluisterd terwijl de floating markets die we hier willen bezoeken buiten gewoon verder floaten.
Na een goede nachtrust, wat vitamientjes en droge crackers wagen we ons dan toch in alle vroegte aan de Mekong delta voor de markt. Helaas voor ons valt ook dit een tikkie tegen. We varen een aantal uur en verwachten een chaos aan bootjes, bedrijvigheid en handel te vinden. Er drijven echter niet meer dan een paar schuitjes met watermeloenen en ananas.
Geheel compleet met pruillip constateren we: een deceptie.  
Het leven langs de Mekong is zeker prachtig om te zien, maar het omreizen niet waard en we slaan onszelf voor ons kop dat we helemaal hierheen gekomen zijn.

Dus is het tijd voor iets dat niet mis kan gaan: tijd voor het strand! We reizen terug naar Ho Chi Minh en pakken vanuit hier voor het eerst de nachttrein, naar Nha Trang. Ons geluk keert als blijkt dat we de coupé voor onszelf hebben. We slapen prima en de volgende dag liggen we heerlijk op een strandbedje in Nha Trang. Hoewel Marc nog niet helemaal lekker is genieten we hier van het lekkere zonnetje, goed doorbakken voedsel en de gezellige nachtmarkt.
Er zijn zat leuke hebbedingetjes, souvenirs en kledingstukken te vinden. Toch besluiten we dat we (Sanne dus) onze uitgaven meer in de hand moeten houden en even geen geld meer uitgeven aan shoppen.
Een voornemen dat we (Sanne dus) al heel gauw weer keihard overboord zouden gooien.

Hoi An is niet de ideale plaats voor shopaholics in rehab. Waar je ook kijkt, overal zijn winkeltjes met mooie jurken, prachtige colbertjes, goede broeken en leuke schoenen. Bij aankomst is het dan ook een kwestie van luttele seconden voordat Sanne’s hart sneller begint te kloppen, haar ogen twee keer zo groot worden als normaal en haar glimlach tot aan haar oren reikt. Opwinding alom: in dit kleermakersstadje gaan wij ons wel vermaken!
We huren twee fietsen en skeuren het oude stadje rond, bezoeken wat tempels, oude huizen, cafétjes en – hoe kan het ook anders – de nodige winkeltjes.  Uiteindelijk komen we terug met een bescheiden score van twee colbertjes, twee broeken en een zomerjurkje.

Na een paar dagen shoppen, passen, meten, fietsen en cocktails in Hoi An is het tijd om onze reis naar Hanoi te vervolgen. We stoppen voor een nachtje in Hué, waar we de overblijfselen van de oude Keizerlijke dynastie bezoeken. Dit keer scoren we een scootertje en rijden langs de oude citadel, het oude paleis en de verboden stad. Indrukwekkende bouwwerken met een rijke historie. Ondanks de gigantische hitte een fijn dagje.

In Hanoi blijven we maar een paar uur, omdat we dezelfde nacht nog de trein naar Sapa willen pakken. Het wordt een slopende ervaring, maar Sapa is het waard. In dit hooggelegen dorpje worden we ontvangen door tientallen vrouwen van authentieke bergstammen in kleurrijke klederdracht bepakt met baby’s op hun rug en handgemaakte producten om hun schouders.
De omgeving is fabelachtig gelegen tussen de rijstvelden en het volk is fantastisch om kennis mee te maken. Ook hier scoren we een scooter en trekken eropuit, de bergen in. Ons tripje is voor de verandering ijskoud, maar wel goed voor een aantal prachtige kiekjes en een paar dagen schone, frisse berglucht.
Het is na een paar dagen Sapa jammer weer terug te gaan naar Hanoi, maar ook hier staan ons nog een paar leuke dagen te wachten voordat we Vietnam verlaten en de grens over gaan naar Cambodja, waar we de afgelopen week hebben doorgebracht.

Hoewel we maar heel kort in dit landje zijn heeft het meer dan alle landen waar we ooit geweest zijn een diepe, diepe indruk op ons achtergelaten. Het leven, de armoede, de historie: het gaat ons aan het hart en kunnen niet anders dan diep respect hebben voor dit volk dat zoveel te verduren krijgt en heeft gekregen.
In Cambodja bezoeken we de hoofdstad Phnom Penh en de nabijgelegen killing fields van Cheoung Ek. Daarna reizen we door naar Siem Reap waar we de fantastische, immense en overweldigende tempels van Angkor bezoeken.

Uitgeput van het vele lopen in een drukkende hitte en een verschrikking van een grensovergang met Thailand, zijn we inmiddels aangekomen in Bangkok om ook hier weer een geweldige tijd tegemoet te gaan, waarvan twee weken met Sape en Tineke.

We vermaken ons nog prima en we gaan nog lange niet naar huis! :)

Veel liefs vanuit Thailand,

Marc & Sanne