Laotiaanse pracht en Chinese avonturen; het begin van het einde…?

Marc blijft maar zeggen: ‘Komt wel goed, schatje!’, terwijl hij het matras tegen de muur omhoog zet en de dekens en lakens uitschudt. Nou, het komt dus echt helemaal nooit meer goed heh?! Het komt pas goed als we weer in ons eigen schone huisje, met onze eigen schone badkamer en ons eigen hygiënisch verantwoorde toilet, in ons eigen schone, frisse bedje liggen!!

--- Alleen dan zonder echt daadwerkelijk ooit naar huis te gaan ufkors, want zoals het echte reizigers betaamd is naar huis gaan dus geen optie. Tenzij het geld op is natuurlijk. En dat is het inderdaad wel bijna, ja.. ---

Het is een hele schok als een familie reuze-reuze kakkerlakken ’s nachts van onder ons matras kennis met ons wil maken. Die hadden we niet zien aankomen! En toen we ‘m wel zagen aankomen ging dat niet geheel soepeltjes, met Sanne die gillend en rillend bovenop Marc sprong met een uitgestrekte bibberende wijsvinger richting de plek des onheils; daar waar het monster zojuist genoegzaam tegen haar benen had zitten schurken. Met doeken om de mond trekken we ten strijde en spuiten de spuitbus anti-vieze-beesten-spul leeg in de ruimte onder onze lattenbodem, terwijl we gillend rondhupsen (ja echt..) en onze scheldwoordenvocabulaire de vrije loop laten. Pas als de gehele familie Lak vredig op hun harde kakkerlakruggetjes ligt durven we ons ook zelf weer te wagen aan de rest van de nacht.
‘Welterusten, liefie. Loveyou!’

Nadat we op Bangkok Airport afscheid hebben genomen van ons reisgezelschap pakken we sip de skytrain terug naar het heerlijke Eastin Hotel, waar Sape en Tineke ons nog op een extra nachtje luxe hebben getrakteerd. Hier genieten we nog een laatste keer van een heerlijke Pina en een koude Chang en maken we aan de rand van het zwembad plannen voor het vervolg van onze reis. Toen we twee weken eerder met de Cambodjaanse Connexxion de Thaise grens passeerden, zei onze vers glimmende paspoortstempel dat we 15 dagen in Thailand mogen blijven en dus vóór 1 juni het land weer uit moeten zijn. Vandaag is het 2 juni.
We willen heel graag langer blijven en nog veel meer van het land zien om uiteindelijk per boot over de Mekong de grens met Laos over te gaan, totdat we op internet lezen dat we toch echt een serieuze celstraf riskeren als we nog veel langer blijven. OEPSIE!
We besluiten dus toch maar heel wijs dat de binnenkant van een Thais cellenblok niet persé een must-see is en boeken gauw een vlucht naar Laos voor de volgende ochtend. Jammer van Thailand, maar we leren al gauw dat we geen spijt hebben. Laos is prachtig!

In de hoofdstad Vientiane is ons visum voor China de eerste prioriteit. Worden we bij onze eerste poging in Bangkok nog hartelijk uitgelachen en weggestuurd omdat ons pasfoto niet op het formulier is vastgeniet en onze papieren niet volledig zijn, worden we op de kleine ambassade hier vriendelijk geholpen en lopen we na een paar minuten naar buiten met een bonnetje waarmee we ons paspoort over vier dagen weer op kunnen halen. Top!
Wat tot die tijd te doen? Vientiane is geen bruisende stad, maar een verademing in vergelijking met het chaotische Bangkok en zijn opdringerige, asociale en onvriendelijke Thaise bevolking.
We huren twee fietsen, skeuren wat rond en ontdekken al gauw een Belgische bierbar die met haar koude biertjes en heerlijke olijven de komende dagen verrassend veel aantrekkingkracht van ons geniet. Hè, lekker!

Vrijdagochtend wachten we gespannen voor het hek van de Chinese ambassade of onze aanvraag voor een double entry visa goedgekeurd is. Omdat we al een vlucht hebben geboekt vanaf Shanghai, moeten we tenminste één keer het land in en omdat we tussendoor willen genieten van witte stranden in Maleisië zou twee keer wel heel erg fijn zijn. We zijn verrast als we inderdaad twee keer China in mogen de komende drie maanden; China it is!

Van Vientiane pakken we de bus naar Luang Prabang. Tijdens deze 12 uur durende rit worden we op geheel Laotiaanse wijze gemarteld met vreselijke Laotiaanse jaren ‘90 karaoke, maar het doet ons verder weinig. Het karstenlandschap buiten is zo hypnotiserend prachtig dat we opslag verliefd worden op dit mooie land en niet anders kunnen dan stil onze ogen uitkijken.

Ook Luang Prabang is een heerlijk stadje waar we ons een paar dagen prima vermaken. We fietsen door de stad, scooteren de bergen in langs afgelegen dorpjes en varen over de magische Mekong waar kinderen zwemmen en naar ons zwaaien, vrouwen de was doen en mannen naar avondeten vissen.
We rijden ook naar de heerlijkste en mooiste waterval die we in ons forenzenbestaan gezien hebben, met azuurblauw water, dat van terras naar terras stroomt, omring met prachtige exotische bloemen.
We zoeken een plekje waar niet zoveel andere mensen zijn en plonsen het heerlijke koele water in voordat we op de terugweg naar de stad gaan. Wat een straf!

Onze volgende bestemming is Luang Nam Tha vlakbij de Chinese grens, bekend om haar fenomenale National Park waar beren en tijgers nog altijd vrij leven.
In de bus ontmoeten we de gezellige Friese Femke waarmee we de komende dagen de prachtige omgeving in het noorden rondscooteren voor de mooiste kiekjes. We twijfelen of we een meerdaagse hike willen doen door de jungle, maar omdat we begrijpen dat we in dit seizoen weinig kans hebben veel meer te zien dan vogels en oerwoud, besparen we ons een paar miljoen Kip en een paar dagen, zodat we eerder de grens over kunnen met China en dan misschien ook wel eerder naar Maleisië kunnen.
Met pijn in het hart nemen we afscheid van het mooie Laos als we ons Chinese reisgezelschap vergezellen in het busje die ons over de grens met China zal loodsen.

Zoals verwacht: een aparte eerste ervaring met China. Het is ’s ochtends vroeg en dus geniet men smakkend, rochelend en kwattend van een overheerlijk rijstpuddingsmurrieontbijt met gedroogde worstjes. De Chinese variant van Mr. Miyagi schuin voor ons houdt wel van een sigaretje op z’n tijd en steekt heerlijk ontspannen de één na de ander op, waardoor het kleine busje de rest van de ochtend in een grijswitte waas gehuld gaat.
Bij de grens gaat gelukkig alles soepel en na een mooie rit van 5 uur komen we aan in Mengla, waar we de volgende 10 uur durende bus naar JingHong nemen. En dan nog een van 12 uur naar Kunming.
Het is even lastig om buskaartjes te scoren nu werkelijk alles in het Chinees geschreven is, we echt geen idee hebben wat er staat en er niemand is die een woord Engels spreekt. Met handgebaren en wijzen komen we toch een heel eind. Met succes, want na ruim 24 uur komen we aan in het bruisende Kunming.
Wat we hier gaan doen? Helemaal niets! We kruipen in ons hotelbedje en slapen tot we er bij neer vallen voordat we ons de volgende ochtend weer zullen wagen aan de 22 uur durende treinrit naar Chengdu; onze eerste echte bestemming in China.

Godzijdank komen we daar een paar dagen geleden aan, en hoewel onze bus- en treinreisjes prachtig waren en ons 100% zijn meegevallen in vergelijking met bovenstaande eerste ervaring, zijn we blij dat we even een paar dagen op één plek kunnen blijven voordat we ons weer aan het OV wagen. Onze eerste prioriteit: reuzenpanda’s zien, dus dat staat dan ook gelijk voor de volgende dag op het program.

De omgeving van Chengdu is de enige plaats ter wereld waar de reuzenpanda’s nog in het wild leven en op dit moment zijn dat er nog nauwelijks 1000. Door stroperij en klimaatverandering is het aantal panda’s drastisch verminderd, en dit aantal vermeerderen blijkt een gigantische uitdaging. Niet alleen eten ze slechts één zeldzame bamboesoort, die door klimaatverandering op steeds minder plaatsen groeit. Ook kiest een moederpanda van haar twee prematuurtjes (een moederpanda bevalt altijd permatuur) slechts één kleintje om voor te zorgen. Bovendien wordt een panda gemiddeld slechts 18 jaar oud.
Niet voor niets is de panda een wereldwijd symbool voor met uitsterven bedreigde diersoorten! Wij bezoeken de panda’s op het Giant Panda Breeding Research Base, waar men onderzoek doet naar panda’s, panda’s opvangt en deels in het wild terugzet.

Wat een ontzettende cuties! We zijn bij de eerste aanblik direct tot over onze oren verliefd. We zien veel kleintjes die heerlijk rond aan het banjeren zijn, terwijl de volwassen panda’s onderuitgezakt genieten van hun kroost en puberpanda's urenlang gulzig op hun bamboe blijven kauwen. Weer goed voor heel wat prachtige kiekjes!

De volgende dag wagen we ons weer aan een spiritueel uitje. Dit keer naar de grootste buddha ter wereld. De Grand Buddha van Leshan is maar liefst 71 meter groot. Ter illustratie: op zijn grote teennagel kun je gemakkelijk met z’n vieren uitgebreid picknicken en alleen zijn oren zijn al 7 meter lang.
Iets wat je gezien moet hebben als je in de buurt bent.

Onze volgende bestemming; de fantastische Yangze rivier, de op twee na langste rivier ter wereld. Over een paar uur boarden we en zijn we de komende drie dagen zoet met fantastisch uitzicht. We zijn benieuwd!

Het is allemaal wat. Toen we in Nieuw-Zeeland waren leken onze plannen voor China nog zo ver weg en nu zitten we er alweer! Het begin van het einde? Mwoah.. We hebben nog een paar heerlijke weken voor de boeg en na ruim een half jaar reizen is ons verlanglijstje er niet kleiner op geworden. Borneo, Afrika, Zuid-Amerika, Canada, Maleisië, Japan, Costa Rica, Cuba, Fiji; misschien is dit wel het begin van het begin…

Veel liefs weer van ons,
Marc & Sanne